رورند سان میانگ مون
اول اکتبر 1980
گاهی ممکن است در مورد تعظیم کردن در برخی از آداب و رسوم نهضت تعجب کنید. ممکن است با خود بگویید: چرا این کار را می کنیم؟ اگر چه هزاران سال است که این یکی از سنتهای مرسوم در بسیاری از نقاط مختلف جهان بوده است، ولی اگر توضیح کاملی در مورد آن بشنوید، درک اینکه چرا ما نیز تعظیم کامل را اجرا می کنیم، آسانتر می شود. اول اینکه این یک عمل بسیار نمادین و سمبولیکی است. شما با چهار دست و پا تعظیم می کنید، یعنی در حالت چهار پایه اساسی قرار میگیرید. سجده همچنین منعکس کننده رابطه صحیح فاعل و مفعول است، زیرا شما با سجده کردن، از بالا به پایین حرکت می کنید که نمادی از رابطه عمودی بین بهشت و زمین است.
برای سجده، شما نه بصورت سفت و محکم بلکه به طور طبیعی با یک پا کمی جلوتر از دیگری می ایستید. پای راست نماد مرد و پای چپ نماد زن است. پای راست باید کمی جلوتر از پای چپ باشد که نمادی از رابطه فاعل و مفعول بین مرد و زن است. سپس، همانطور که سجده می کنید، تمام قسمت های بدن به هم نزدیک می شوند و این سمبول چگونگی یگانگی چهار پایه اساسی است.
سر نماد خدا و دو بازو نماد زن و مرد و رابطه ای است که با هم دارند. پاها نمایانگر زمین هستند. بنابراین، وقتی دست‌هایمان را بالا می‌بریم تا سر خود را لمس کنیم، این نشان می‌دهد که فاعل و مفعول با یکدیگر و با خدا یکی می‌شوند، سپس پایین می‌آیند تا با زمین یکی شوند. حتی چهره نماد تمام این روابط است. چشمها نماد خدا، بینی نماد زن و مرد – یکی اما با دو قسمت – و دهان نماد زمین است. چشم ها به بیرون نگاه کرده و می بینند؛ و این نشان دهنده بهشت است. بدن نماد جهان هستی است.
به عبارت دیگر، جهان بر اساس رابطه چهار پایه اساسی قرار دارد. چنین نحوه سلام و احترام به خدا و کسانی که نماینده خدا هستند، بسیار مناسب است. در کره، این رسمی است که برای هزاران سال وجود داشته است. با این حال، ما نه به خاطر عرف کره‌ای این کار را انجام می‌دهیم، بلکه به این دلیل که با اصل مطابقت دارد. این روشی است که کودکان هر روز صبح به والدین خود سلام می‌گویند.
در مشاهده کودکان مخصوصاً وقتیکه در رحم مادر هستند، می‌بینید که آنها انگشتانشان را به هم فشرده و مشت می‌کنند. چرا؟ انگشت شست نماد خدا و دیگر چهار انگشتان نماینده چهار پایه اساسی هستند که آن را احاطه کرده‌اند. اگر به آن نگاه کنید و واقعاً متوجه شوید که چگونه بدن جسمی ما منعکس کننده همه چیز در جهان هستی است، متوجه خواهید شد که در بین تمامی انواع سلام و احوالپرسی هائی که در کشورها در سراسر جهان وجود دارد، سجده کامل کره‌ای یکی از جامع ترین و معنادارترین آنها است. این مناسب‌ترین راه برای ابراز احترام است، زیرا به شیوه‌ای بسیار معنادار به ما یادآوری می‌کند که واقعاً در پیشگاه خدا و در برابر یکدیگر چه کسی هستیم.
آیا در مراکز کانون خانواده و مکانهائیکه در حال انجام مأموریت خود هستید، مراسم پیمان صبح یکشنبه را برگزار می‌کنید؟ انجام این امر در آغاز هر هفته، هر ماه و هر سال بسیار مهم است. در این مراسم زن و مرد برکت گرفته باید به سمت مشرق سجده کنند، زیرا خورشید از آن جهت طلوع می کند و این نیز نماد خداست. شمال جهت دیگری است که می توانید به سمت آن سجده کنید زیرا بالاترین نقطه، قطب شمال، در آن جهت است. همچنین ستاره شمال یا ستاره قطبی که در طول تاریخ نقطه هدایت بشر بوده است در آسمان شمالی قرار دارد.
معنویت یا آرمان گرایی از کجا باید شروع شود؟ باید از مرد و زن آغاز شود. متأسفانه در باغ عدن اصیل، مرد و زن اصیل نتوانستند آغازگر دنیای ایده آل باشند. آیا وقتی به سوی شرق سجده می کنیم شگفت انگیز و قابل توجه نیست؟ این امر نقطه شروع تمدن را به ما یادآوری می کند و نشان می دهد که سرنوشت انسان باید شریف و ابدی باشد. شرق نشان دهنده شکوه و شمال نشان دهنده اقتدار است. خورشید از مشرق طلوع می کند و به هر روز ما شکوه می بخشد و شمال بالاترین نقطه است که مایه افتخار و اقتدار است. وقتی در این جهات سجده می کنید، می گویید انسان باید جلال و اقتدار داشته باشد.
اقتدار بالاتر و بالاتر می رود و به بالاترین نقطه که خداست می رسد. شکوه به صورت افقی از شرق به غرب حرکت می کند، بنابراین شکوه همیشه در حال گسترش است. شمال عمودی و شرق افقی است. این جهت ها در انسان به هم می رسند. با این حال، سقوط همه این موارد را تغییر داد. در سقوط مرد با زن یکی شد به جای اینکه زن با مرد یکی شود. اما اکنون به عقب برمی گردیم و موقعیت های اولیه را بازسازی می کنیم، بنابراین زن با مرد یکی می شود. هنگامی که این اتفاق می افتد، تمام روابط عمودی و افقی را می توان بازسازی کرد. سجده کردن مرد و زن (در مراسم پیمان) با هم دارای چنین معنائی است.
در حالت ایده آل، زن و شوهر به خدا و به یکدیگر سجده می کنند. سپس مرد می نشیند و زن به مرد تعظیم می کند. بعد از آن هر دو کنار هم می نشینند. در انجام این امر، زن می‌گوید حوای سقوط نخواهد بود و مرد می‌گوید که آدم سقوط کرده نخواهد بود. پیمان صبحگاهی، مخصوصاً با این طرز تعظیم و سجده، دارای چنین معنائی است. بعد از آن همه بچه ها آمده و به همان شکل سجده خواهند کرد. والدین در جایگاه خود می نشینند و تعظیم و سجده را دریافت می کنند. به عبارت دیگر فرزندان اینگونه رابطه خود را با والدین و با خدا ابراز می کنند. فرزندان می گویند که برخلاف قابیل و هابیل در گذشته، قرار نیست درگیری داشته باشند. در عوض آنها در صلح و هماهنگی خواهند بود و در چارچوب چهار پایه اساسی همکاری خواهند کرد. وقتی این کار انجام شود، تمام خانواده با هم متحد شده و یک دلی خود را ابراز می کنند.