پدر و مادر، شما به ما زندگی بخشیده و ما را بزرگ کردید
شعری به مناسبت هشتمین سالگرد معراج مقدس سان میونگ مون، والدین راستین بهشت، زمین و بشریت – هفدهمین روز از هفتمین ماه سال 2020 (برابر با چهارم سپتامبر دوهزار و بیست)
خانم جان وانجو –
پدر و مادر، شما به ما زندگی بخشیده و ما را بزرگ کردید.
آیا ما بدون هر دو والدین زنده می‌ماندیم؟
چگونه می‌توانیم عشق بی حد و مرز والدین خداگونه خود را جبران کنیم؟
پدر، شما سنگینی ندای خدا را که در 15 سالگی در کوه میودو دریافت کرده، بر دوش خود حمل کردید.
و کلام، بیان جدیدی از حقیقت را به گوشه گوشه جهان بردید.
اگرچه اسم زنده بودن را داشتیم اما مثل گل و لای بی روح بودیم.
با لطف تو، پدر، به ما تولدی دوباره ارزانی شد.
مادر ما، یگانه دختر خدا،
شما در ضیافت ازدواج بره شرکت کردید و والدین راستین ظهور کردند.
شما ما را در آغوش گرفته و با عشقی گسترده‌تر و عمیق‌تر از اقیانوس آرام بزرگ کردید
چگونه می‌توانیم لطف شما را جبران کنیم، لطفی بزرگتر از رودخانه‌ها و دریاها؟
پدر، شما تمام زندگی‌تان را بسان یک آتشفشان همیشه فعال سپری کردید،
و کلام حقیقت آغشته به خونتان را ارائه دادید،
و بعنوان پادشاه پادشاهان ظهور کرده به بلندی‌های جلجتای مشیت الهی، رسیده
در برابر بهشت و زمین و تمامی بشریت اعلام کردید،
“من همه چیز را به انجام رسانیده‌ام! همه چیز را به انجام رسانیده‌ام! همه چیز را به انجام رسانیده‌ام! “
پدر، شما آتش را، تا به آخر در تمام زندگی روشن نگه داشته
سپس در امتداد مسیری با گلهای رز و نیلوفر، عازم ملکوت بهشتی شدید.
پدر، ما باور داشتیم که شما یک قرن در زمین با ما خواهید ماند!
پس از رفتن شما است که شکاف بزرگ ایجاد شده از فقدان شما را احساس کردیم.
با نگاه به روزهایی که بی‌وفا بودیم، در پشیمانی عمیق گریه می‌کنیم
امروز اعتراف می‌کنیم، ما مانند پرندگان شب مرموز بودیم
در سرمای شدید غروب هیمالیا به تلخی می‌لرزیدیم،
از غروب تا سحر فریاد می‌زدیم که پس از طلوع خورشید لانه‌ای بسازند.
پدر، تنها بعد از عروج شما است،
که فهمیدیم مثل این پرنده‌های شب شده بودیم،
از اینکه ما در زمان حضور شما در انجام وظایف فرزندی خود شکست خوردیم، از پشیمانی در رنج هستیم.
مادر، شما با لباس سفید عزاداری در سکوت گریه کرده و می‌گوئید
“تنها من مانده‌ام”
“من قبل از ترک زندگی، چان ایل گوک را بطور استوار بر روی زمین تاسیس می کنم.”
مادر، شما بدون هیچ فرصتی برای عزاداری از صمیم قلب برای عزیزت،
لوحه‌های سنگی و تابوت عهد چان ایل گوک را به دوش کشیده،
و صلیب سنگین مشیت الهی را بر دوش خود حمل کردید.
شما عصای موسی، عصای سبز شده توسط هارون را بر سر دست بلند کردید.
با آرزوی تحقق پیمانی که در برابر بدن مقدس پدر اعلام کردید،
آغازگر عصر کشورهای بهشتی و قاره‌های بهشتی بودید.
شما 133 هزار کیلومتر دور دنیا را طی کردید
از ژاپن به آسیا تا آفریقا، از اروپا به آمریکای لاتین و به ایالات متحده،
و اینگونه دوره بیابان جهانی کنعان برای تثبیت استوار چان ایل گوک را به پایان رسانیدید.
مادر، اگرچه شما به 80 سالگی نزدیک می‌شوید و با وجود تاولها بر لب و مشکل در راه رفتنتان،
فراتر از حد تحمل انسان، برای صعود به هشت کوه بلند مشیت شده ادامه می دهید،
شما یگانه دختر خدا، مادر جهان هستی، مادر صلح، هرگز از انجام وظایف پیش روی خود خودداری نکرده‌اید.
بعد از اتمام، نتیجه گیری و تکمیل ویژن 2020، که با قدرت اعلام کرده‌اید،
شما به ما ابزاری باشکوه،کتاب خاطراتتان، “مادر صلح” داده‌اید
برای کمک به تحقق دیدگاه اتحاد مجدد شمال و جنوب کره و مقابله با بیماری ویروس کرونا،
یک بار دیگر در خط مقدم برای ویژن 2027 ایستادید.
با این همه، وقتی دیدیم شما با دو نوه خود، در حال حمایت از شما، قدم می‌زنید،
قلب ما فرو ریخت و ما، بچه‌های احمقی که پدر راستین را هشت سال پیش از دست داده بودیم،
پشیمان شدیم که بدرستی عمل نکرده‌ایم
برای اینکه دوباره به آن پرندگان شب معطل مبدل نشویم،
و به یاد داستان فاخته‌ای که بدنبال گریه از روی حسرت شبانه بر آزالیای وحشی خون گریست،
با همان قلب ناامیدانه، به گونه‌ای که انگاری خون ما سرازیر شده، ما پیمان می‌بندیم که بایستیم، و مشعل بهشتی را، کتاب خاطراتی را که مادر به ما داده است را بالا نگه داریم.
همه با هم با یک سرعت ثابت، وارد میدان جنگ خواهیم شد
و به عنوان فرزند خلف با شکوه، الطاف والدین راستین خود را بازپرداخت خواهیم کرد.